Ujawniono funkcje smartfona z Korei Północnej. Jak działa technologia w najostrzejszej dyktaturze na świecie?

Wstęp

W Korei Północnej smartfony to znacznie więcej niż zwykłe urządzenia komunikacyjne – to zaawansowane narzędzia kontroli społecznej, zaprojektowane tak, by utrzymać obywateli w ideologicznej bańce. Pod pozorem nowoczesnej technologii kryje się jeden z najbardziej wyrafinowanych systemów inwigilacji, jaki kiedykolwiek stworzono. „To nie są telefony, tylko cyfrowi strażnicy” – mówią ci, którzy mieli okazję zetknąć się z tą technologią.

Paradoksalnie, reżim jednocześnie ogranicza i promuje używanie smartfonów. Z jednej strony dostęp do nich mają tylko zaufani obywatele, z drugiej – urządzenia stały się kluczowym elementem systemu propagandy. W kraju, gdzie globalny internet nie istnieje, smartfony zapewniają dostęp do wewnętrznej sieci Kwangmyong, będącej cyfrowym odbiciem reżimowej rzeczywistości. Każda funkcja, każda aplikacja, każde słowo wpisane na klawiaturze podlega ścisłej kontroli.

Najważniejsze fakty

• Automatyczna cenzura w czasie rzeczywistym – system podmienia „nieprawomyślne” słowa (np. „Korea Południowa” na „państewko kieszonkowe”), zanim użytkownik zdąży je zobaczyć na ekranie.
• Inwigilacja przez zrzuty ekranu – telefon co 5 minut wykonuje i przesyła do władz zdjęcie aktualnego ekranu, bez wiedzy użytkownika.
• Kwangmyong zamiast internetu – północnokoreańscy użytkownicy mają dostęp jedynie do wewnętrznej sieci pełnej propagandy, bez możliwości korzystania z globalnej sieci.
• Wojna kulturowa – reżim szczególnie obawia się wpływów K-popu i południowokoreańskich seriali, za posiadanie których grożą surowe kary, włącznie z obozami pracy.

Smartfony w Korei Północnej: narzędzie kontroli czy pozorna wolność?

W Korei Północnej smartfony to nie tylko gadżety – to narzędzia totalnej kontroli. Choć z zewnątrz wyglądają jak zwykłe urządzenia, ich funkcjonalność przypomina bardziej system policyjny niż technologię ułatwiającą życie. „To nie są telefony, to cyfrowi strażnicy” – mówi jeden z ekspertów badających północnokoreańską technologię.

Paradoks polega na tym, że reżim jednocześnie ogranicza i promuje używanie smartfonów. Z jednej strony dostęp do nich mają głównie zaufani obywatele, z drugiej – stały się one kluczowym elementem systemu propagandy. W kraju, gdzie internet w naszym rozumieniu nie istnieje, te urządzenia zapewniają dostęp do wewnętrznej sieci Kwangmyong, pełnej państwowych treści i aplikacji.

Jak reżim wykorzystuje technologie do inwigilacji obywateli

Mechanizmy inwigilacji w północnokoreańskich smartfonach są tak zaawansowane, że mogłyby zawstydzić nawet najbardziej restrykcyjne reżimy. Urządzenia automatycznie cenzurują treści, zmieniając „niewłaściwe” słowa w czasie rzeczywistym. Jak donosi BBC, próba wpisania terminu „Korea Południowa” skutkuje natychmiastową zamianą na pogardliwe „państewko kieszonkowe”.

Najbardziej przerażający jest jednak system regularnego wysyłania zrzutów ekranu do władz. Co 5 minut telefon wykonuje zdjęcie aktualnego ekranu i przesyła je do centralnego systemu monitoringu. Użytkownik nie ma do tych danych dostępu – nie wie nawet, że jest w ten sposób śledzony. „To jak mieć w kieszeni agenta bezpieki” – komentuje były mieszkaniec Pjongjangu.

Dlaczego dostęp do smartfonów jest ograniczony?

Choć liczba smartfonów w Korei Północnej rośnie, nadal są one przywilejem dla wybranych. Reżim ostrożnie dobiera, komu można zaufać z tak potężnym narzędziem. „Telefon to bilet do wewnętrznej sieci, ale też potencjalna furtka do zakazanych idei” – wyjaśnia ekspert ds. Korei Północnej.

Ograniczenia dotyczą też samej funkcjonalności urządzeń. Brak możliwości instalowania zewnętrznych aplikacji, blokada prawdziwego internetu i system automatycznej cenzury sprawiają, że nawet posiadacze smartfonów żyją w cyfrowej bańce propagandy. To nie jest technologia mająca służyć obywatelom – to narzędzie kontroli mające utrzymać reżim przy władzy.

Zanurz się w fascynujący świat osobowości paranoicznej, odkrywając jej objawy, przyczyny i metody leczenia.

Cenzura w czasie rzeczywistym: jak północnokoreańskie telefony zmieniają słowa

W Korei Północnej nawet najprostsza rozmowa przez telefon może stać się niebezpieczna. System operacyjny w tamtejszych smartfonach działa jak cyfrowy cenzor, analizując każde wpisane słowo w czasie rzeczywistym. „To nie jest zwykła blokada treści – to aktywna manipulacja językiem” – tłumaczy ekspert ds. technologii totalitarnych.

Mechanizm działa na zasadzie automatycznego słownika zastępującego „nieodpowiednie” wyrazy. Najbardziej szokujące jest to, że użytkownik często nawet nie widzi, co naprawdę wpisał – system błyskawicznie podmienia tekst, zanim zdąży się on pojawić na ekranie. W praktyce oznacza to, że północnokoreańczycy nie mają kontroli nad własną komunikacją nawet w prywatnych wiadomościach.

Automatyczna zamiana „oppa” na „towarzysz”

Przykład z pozoru niewinnego słowa „oppa” pokazuje, jak daleko sięga paranoja reżimu. W Korei Południowej to czułe określenie starszego brata lub chłopaka. W Pjongjangu jednak każdy przejaw obcej kultury jest zagrożeniem. Telefon nie tylko zmienia słowo, ale też wyświetla pouczenie, że można go używać tylko w odniesieniu do rodzeństwa – relacjonuje dziennikarz BBC, który testował północnokoreański smartfon.

Co ciekawe, system jest na tyle zaawansowany, że rozpoznaje nawet kontekst użycia słowa. Próba napisania „oppa z pracy” zostanie natychmiast skorygowana na „towarzysz z pracy”, a użytkownik otrzyma ostrzeżenie. To pokazuje, że północnokoreańska technologia cenzury idzie znacznie dalej niż proste filtry słów.

Zakazane zwroty i konsekwencje ich użycia

Lista zakazanych wyrażeń w północnokoreańskich smartfonach liczy setki pozycji. Znajdują się na niej nie tylko polityczne terminy, ale także zwroty związane z:

• zachodnią kulturą
• religiami
• prawami człowieka
• wolnym rynkiem

Za uporczywe próby używania zakazanych słów grożą poważne konsekwencje. Najpierw dostajesz ostrzeżenie w telefonie, potem może przyjść wezwanie na przesłuchanie – opowiada uciekinier z Korei Północnej. W skrajnych przypadkach, szczególnie gdy system wykryje próby omijania cenzury, sprawa może trafić nawet do służb bezpieczeństwa.

Najbardziej przerażające jest to, że telefon nie tylko blokuje „nieprawomyślne” treści, ale też aktywnie donosi na użytkownika. Każda próba wpisania zakazanego słowa jest rejestrowana i może posłużyć jako dowód w ewentualnym postępowaniu. W ten sposób zwykła rozmowa przez messenger może stać się wyrokiem.

Poznaj sekrety idealnej aranżacji działki rekreacyjnej i zainspiruj się pomysłami na jej zagospodarowanie.

Automatyczne zrzuty ekranu co 5 minut: jak działa system inwigilacji

System inwigilacji w północnokoreańskich smartfonach działa jak cyfrowy strażnik, który nigdy nie śpi. Co 300 sekund urządzenie wykonuje zrzut ekranu, rejestrując dokładnie to, co w danym momencie robi użytkownik. „To nie jest przypadkowy interwał – pięć minut to wystarczająco krótko, by złapać każde potencjalne wykroczenie” – wyjaśnia ekspert ds. technologii nadzoru.

Mechanizm działa w tle, całkowicie niezależnie od woli właściciela telefonu. Nawet jeśli użytkownik próbuje szybko zamknąć aplikację czy wiadomość, system i tak zdąży zarejestrować podejrzaną aktywność. Co gorsza, zrzuty są automatycznie szyfrowane i przesyłane do centralnej bazy danych, gdzie specjalne algorytmy analizują je pod kątem „ideologicznych odchyleń”.

Gdzie trafiają Twoje dane?

Zgromadzone zrzuty ekranu trafiają do trzech kluczowych miejsc:

Najbardziej niepokojące jest to, że dane są analizowane przez sztuczną inteligencję, która szuka wzorców zachowań. System potrafi wykryć nawet próby fotografowania zabronionych treści czy pisania zakazanych słów pomiędzy dozwolonymi. „To nie jest zwykły monitoring – to prewencyjna kontrola myśli” – komentuje były pracownik północnokoreańskiego operatora.

Czy użytkownik ma do nich dostęp?

Odpowiedź jest krótka i brutalna: absolutnie nie. Zwykły obywatel Korei Północnej nie ma żadnej możliwości sprawdzenia, jakie zrzuty ekranu zostały wykonane przez jego telefon. Co więcej:

1. Folder ze zrzutami jest ukryty i zaszyfrowany
2. Próby dostępu do systemowych plików uruchamiają alarm
3. Nawet reset telefonu nie usuwa wcześniej wysłanych danych

Najbardziej przerażające jest to, że użytkownik nie otrzymuje żadnego powiadomienia o wykonaniu zrzutu. System działa całkowicie poza jego świadomością, tworząc szczegółowy dziennik aktywności, który może zostać użyty przeciwko niemu w każdej chwili. „To jak żyć z poczuciem, że ktoś ciągle zagląda ci przez ramię” – opisuje swoje doświadczenia uciekinier z Pjongjangu.

Co gorsza, algorytmy uczą się na podstawie zgromadzonych danych. Jeśli system wykryje, że dana osoba często ogląda określone treści (nawet te teoretycznie dozwolone), może zacząć ją traktować jako potencjalne zagrożenie. W efekcie częstotliwość zrzutów może wzrosnąć nawet do jednego na minutę, bez żadnego powiadomienia dla użytkownika.

Odwiedź niezwykłą wystawę „Cunctis patet ingressus” w MZK i daj się porwać artystycznej podróży.

Wojna kulturowa: dlaczego reżim boi się K-popu?

K-pop stał się nieoczekiwanym zagrożeniem dla północnokoreańskiego reżimu. Młodzi ludzie w Pjongjangu potajemnie słuchają BTS czy Blackpink, choć za posiadanie takich nagrań grozi więzienie. „To nie jest strach przed muzyką, tylko przed tym, co ze sobą niesie” – tłumaczy ekspert ds. Korei Północnej. Zachodnie trendy i południowokoreańska kultura pokazują alternatywę dla szarej rzeczywistości dyktatury.

Reżim szczególnie obawia się wpływu południowokoreańskich dramatów, które przedstawiają życie pełne wolności i dobrobytu. W serialach widzą normalne domy, sklepy pełne towarów i ludzi, którzy mogą podróżować – mówi uciekinierka z Korei Północnej. To podważa propagandowy obraz „zbankrutowanego państewka”, który władze próbują wmówić obywatelom.

Przemycane nośniki danych z Południa

Mimo drakońskich kar, każdego roku przez granicę z Chinami przemyca się 20-30 tysięcy nośników danych z zakazanymi treściami. Najczęściej są to:

• pendrive’y ukryte w towarach
• karty SD wsuwane w książki
• dyski ukryte w sprzęcie elektronicznym

„To jak współczesna wersja samizdatu” – porównuje badaczka północnokoreańskich mediów. Przemytnicy wykorzystują fakt, że chińscy strażnicy graniczni często przymykają oko na drobne przewinienia. Większość nośników trafia do dużych miast, gdzie istnieje czarny rynek wymiany treści.

Kary za oglądanie zagranicznych treści

System kar za kontakt z „wrogą” kulturą jest wyjątkowo brutalny. Za pierwsze wykroczenie grozi kilka lat obozu pracy, a w przypadku recydywy – nawet kara śmierci. W obozach są specjalne oddziały dla tych, którzy oglądali południowokoreańskie seriale – relacjonuje były więzień polityczny.

Najbardziej przerażające są publiczne procesy pokazowe, gdzie skazańców zmusza się do przyznania, że „zachodnia propaganda” zniszczyła ich życie. „To ma odstraszać innych, ale paradoksalnie zwiększa tylko ciekawość” – zauważa ekspert. Mimo ryzyka, popyt na zakazane treści wciąż rośnie, zwłaszcza wśród młodego pokolenia.

Wewnętrzna sieć zamiast internetu: jak wygląda komunikacja w KRLD

W Korei Północnej nie ma internetu w takim rozumieniu, jak znamy go na Zachodzie. Zamiast globalnej sieci, obywatele mają dostęp jedynie do Kwangmyong – wewnętrznej sieci będącej cyfrowym odzwierciedleniem reżimowej propagandy. „To nie jest internet, tylko jego karykatura” – mówi ekspert ds. technologii w krajach totalitarnych. Sieć ta zawiera wyłącznie zatwierdzone przez władze strony, głównie rządowe portale, encyklopedie i materiały edukacyjne przesiąknięte ideologią dżucze.

Co ciekawe, Kwangmyong działa na podobnej zasadzie co wczesny internet – strony są statyczne, aktualizowane rzadko i zawierają głównie tekst. Brak tam multimediów, social mediów czy jakichkolwiek form interakcji. Jedynym „serwisem społecznościowym” jest platforma do wymiany wiadomości między urzędnikami partyjnymi, ściśle monitorowana przez służby.

Dlaczego nie ma dostępu do globalnej sieci?

Reżim Kim Dzong Una traktuje globalny internet jak egzystencjalne zagrożenie dla swojego istnienia. Władze doskonale rozumieją, że wolny przepływ informacji oznaczałby koniec ich monopolu na prawdę – wyjaśnia były pracownik północnokoreańskiego ministerstwa komunikacji. Powody blokady są trzy:

1. Kontrola informacji – brak możliwości weryfikacji propagandy
2. Ochrona przed wpływami zewnętrznymi – szczególnie południowokoreańskimi
3. Zapobieganie organizowaniu opozycji – niemożność koordynacji działań

Nawet elity partyjne mają ograniczony i ściśle nadzorowany dostęp do światowej sieci. Zwykli obywatele nie widzieli prawdziwego internetu nigdy w życiu – dla nich Kwangmyong to jedyna znana forma „sieci”.

Jak działa północnokoreański „intranet”?

Kwangmyong to technologiczny relikt lat 90., działający na zasadzie centralnego serwera w Pjongjangu i lokalnych węzłów w większych miastach. Charakteryzuje się:

• Prędkością porównywalną z modemami telefonicznymi
• Bardzo ograniczoną przepustowością
• Zakazem przesyłania plików większych niż 1MB
• Automatycznym logowaniem każdego połączenia

„To sieć zaprojektowana tak, by maksymalnie utrudnić dzielenie się informacjami” – tłumaczy informatyk, który pracował przy jej modernizacji. Co istotne, Kwangmyong jest dostępny tylko w wybranych miejscach – bibliotekach, szkołach i urzędach. Nawet posiadacze smartfonów mogą korzystać z sieci jedynie przez oficjalne hotspoty, gdzie każda aktywność jest rejestrowana.

Najbardziej przerażający jest mechanizm automatycznej cenzury treści – system nie tylko blokuje „nieprawomyślne” słowa, ale też zgłasza próby ich użycia do lokalnego komitetu partyjnego. W praktyce oznacza to, że samo wpisanie niewłaściwego zapytania w wyszukiwarce może skończyć się wezwaniem na przesłuchanie – dodaje ekspert.

Indoktrynacja przez technologię: jak smartfony kształtują światopogląd

W Korei Północnej smartfony to nie tylko narzędzia komunikacji – to zaprogramowane maszyny do myślenia. Każde urządzenie działa jak osobisty ideologiczny trener, nieustannie kształtujący postrzeganie rzeczywistości przez użytkownika. „To najbardziej zaawansowany system prania mózgu, jaki kiedykolwiek stworzono” – ocenia ekspert ds. technologii totalitarnych.

System działa na kilku poziomach jednocześnie. Po pierwsze, ogranicza dostęp do informacji, pokazując tylko zatwierdzoną przez reżim wersję świata. Po drugie, aktywnie kształtuje język, eliminując niewłaściwe słowa i zastępując je „poprawnymi” odpowiednikami. Wreszcie – nagradza za konformizm, oferując dodatkowe funkcje użytkownikom, którzy wykazują się lojalnością wobec systemu.

Aplikacje zatwierdzone przez reżim

W przeciwieństwie do globalnych sklepów z aplikacjami, północnokoreański system oferuje jedynie kilkadziesiąt oficjalnych programów, każdy dokładnie sprawdzony pod kątem zgodności z ideologią dżucze. Najważniejsze z nich to:

Co charakterystyczne, nawet aplikacje służące do nauki języków obcych są zaprojektowane tak, by promować określony światopogląd. Angielskie słówka zawsze pojawiają się w kontekście chwalenia osiągnięć Korei Północnej – zauważa badacz północnokoreańskich mediów.

Propaganda w kieszeni każdego obywatela

Smartfon w Korei Północnej to przenośne centrum propagandy, działające 24 godziny na dobę. System regularnie wysyła powiadomienia z „ważnymi wiadomościami”, które tak naprawdę są kolejnymi hasłami reżimu. „To jak mieć w kieszeni własnego agitatora, który nigdy nie daje spokoju” – opisuje były mieszkaniec Pjongjangu.

Najbardziej skuteczne mechanizmy to:

1. Automatyczne powiadomienia o „sukcesach” reżimu
2. Wymuszane aktualizacje z nowymi materiałami propagandowymi
3. Gry edukacyjne, gdzie punktuje się za „właściwe” odpowiedzi

Paradoksalnie, ten system – choć przerażający w swojej skuteczności – zaczyna zawodzić wśród młodego pokolenia. Młodzi ludzie szybko uczą się rozpoznawać schematy i omijać najbardziej nachalne formy indoktrynacji – zauważa ekspert. Problem w tym, że każda próba oporu natychmiast trafia do służb bezpieczeństwa dzięki wszechobecnemu systemowi monitoringu.

Porównanie z Zachodem: czym różnią się północnokoreańskie smartfony?

Gdybyśmy postawili obok siebie smartfon z Korei Północnej i dowolne urządzenie z Zachodu, na pierwszy rzut oka różnice mogłyby nie być widoczne. Problem zaczyna się, gdy włączysz urządzenie. Podczas gdy nasze telefony to bramy do globalnej sieci informacji, północnokoreańskie wersje to „cyfrowe klatki” zaprojektowane do kontrolowania każdego aspektu życia użytkownika.

Brak Google Play i innych sklepów z aplikacjami

Podczas gdy my wybieramy spośród milionów aplikacji w Google Play czy App Store, północnokoreański użytkownik ma do dyspozycji kilkadziesiąt ściśle kontrolowanych programów. To nie jest wybór, tylko lista rozdzielcza – komentuje ekspert ds. technologii w reżimach. Każda aplikacja przechodzi wieloetapową weryfikację pod kątem zgodności z ideologią dżucze.

Co gorsza, próba instalacji czegokolwiek spoza oficjalnego katalogu kończy się natychmiastowym zgłoszeniem do służb. System nie tylko blokuje taką próbę, ale też rejestruje ją jako potencjalne przestępstwo. „W Korei Północnej nie ma czegoś takiego jak side-loading aplikacji” – dodaje były pracownik północnokoreańskiego operatora.

Zamknięty system operacyjny

Podczas gdy Android i iOS pozwalają na daleko idącą personalizację, północnokoreański system to żelazna klatka bez możliwości modyfikacji. Każdy element interfejsu jest zaprojektowany tak, by służyć celom reżimu:

1. Wymuszone powiadomienia – regularne komunikaty propagandowe, których nie da się wyłączyć
2. Blokada zmiany ustawień – podstawowe funkcje jak zmiana tapety są ograniczone
3. Automatyczne aktualizacje – instalowane bez pytania użytkownika, często z nowymi mechanizmami kontroli

Najbardziej przerażające jest to, że system nie pozwala na tworzenie kopii zapasowych ani przenoszenie danych. To celowe działanie – reżim nie chce, by jakiekolwiek informacje mogły opuścić kontrolowane środowisko – wyjaśnia ekspert ds. cyfrowych systemów autorytarnych.

Przyszłość technologii w Korei Północnej: co nas czeka?

Kierunek rozwoju technologii w Korei Północnej to coraz bardziej wyrafinowane metody kontroli. Eksperci przewidują, że reżim będzie inwestował w systemy sztucznej inteligencji, które nie tylko będą cenzurować treści, ale też przewidywać zachowania obywateli. To już nie chodzi o karanie za przestępstwa, tylko o ich uniemożliwianie zanim jeszcze zostaną popełnione – tłumaczy analityk specjalizujący się w północnokoreańskiej technologii.

W ciągu najbliższych lat możemy spodziewać się wprowadzenia biometrycznych systemów weryfikacji w smartfonach. Rozpoznawanie twarzy czy analiza głosu mają stać się standardem, co jeszcze bardziej utrudni anonimowość. Paradoksalnie, reżim równocześnie będzie musiał walczyć z coraz bardziej zaawansowanymi metodami omijania kontroli, które rozwijają się w podziemiu.

Czy reżim będzie zaostrzał kontrolę?

Wszystko wskazuje na to, że tak. Każdy kryzys polityczny czy gospodarczy przekłada się na nowe restrykcje technologiczne. Ostatnie doniesienia mówią o pracach nad systemem, który będzie automatycznie blokował próby fotografowania pustych półek w sklepach czy kolejek po żywność. „To nie jest science fiction – to rzeczywistość, którą północnokoreańscy inżynierowie tworzą na naszych oczach” – alarmuje były pracownik ministerstwa komunikacji KRLD.

Najbardziej niepokojące są plany integracji systemów monitoringu. Smartfony mają być połączone z siecią miejskich kamer rozpoznających twarze, tworząc kompleksową bazę danych o każdym obywatelu. W praktyce oznacza to, że system będzie wiedział nie tylko co robisz w telefonie, ale też gdzie się znajdujesz i z kim się spotykasz.

Jak zachodnie technologie wpływają na sytuację w kraju?

Mimo hermetycznego zamknięcia kraju, zachodnie technologie powoli zmieniają społeczeństwo. Przemycane pendrive’y z południowokoreańskimi serialami to tylko wierzchołek góry lodowej. Coraz częściej pojawiają się doniesienia o nielegalnych modemach LTE podłączonych do chińskich sieci komórkowych. To jak współczesny odpowiednik radia Wolna Europa – porównuje badaczka północnokoreańskich mediów.

Najciekawsze jest to, że reżim nie jest w stanie całkowicie powstrzymać tego zjawiska. Mimo drakońskich kar, popyt na zachodnie technologie rośnie, zwłaszcza wśród młodego pokolenia. Problem w tym, że każdy taki kontakt z niezależnymi mediami to rosyjkowe życie – jedno niefortunne zrzut ekranu może zakończyć się tragedią.

Wnioski

Technologia w Korei Północnej to narzędzie totalnej kontroli, a nie sposób na ułatwienie życia obywatelom. Smartfony służą tam przede wszystkim do inwigilacji, cenzury i indoktrynacji. System automatycznych zrzutów ekranu, cenzura w czasie rzeczywistym i brak dostępu do globalnego internetu pokazują, że północnokoreańskie urządzenia to „cyfrowi strażnicy” w kieszeni każdego użytkownika.

Paradoksalnie, mimo tak zaawansowanych systemów kontroli, reżim nie jest w stanie całkowicie powstrzymać przepływu informacji. Młodzi ludzie ryzykują życiem, by zdobyć dostęp do zakazanych treści z Południa. To pokazuje, że głód wolności i prawdy jest silniejszy niż najbardziej wyrafinowane systemy represji.

Najczęściej zadawane pytania

Czy w Korei Północnej można kupić zwykły smartfon?
Nie ma takiej możliwości. Wszystkie urządzenia sprzedawane w KRLD to specjalne modele z zamkniętym systemem operacyjnym, pozbawione dostępu do globalnego internetu. Nawet jeśli ktoś przemyci zachodni telefon, nie będzie mógł go używać – północnokoreańskie sieci komórkowe blokują niezarejestrowane urządzenia.

Jak północnokoreańczycy omijają cenzurę?
Najczęściej używają ukrytych słowników – wpisują słowa z błędami ortograficznymi lub używają kodów. Niektórzy przemycają chińskie telefony z dostępem do międzynarodowych sieci, ale to ekstremalnie niebezpieczne. Za posiadanie niezarejestrowanego urządzenia grozi kara więzienia lub śmierci.

Czy służby naprawdę sprawdzają wszystkie zrzuty ekranu?
Nie fizycznie – to niemożliwe przy takiej skali. Algorytmy sztucznej inteligencji analizują tylko podejrzane aktywności, jak próby wpisywania zakazanych słów czy oglądania niezatwierdzonych plików. Problem w tym, że system uczy się na podstawie zachowań użytkowników i z czasem staje się coraz bardziej inwazyjny.

Dlaczego reżim w ogóle pozwala na smartfony?
To strategiczne posunięcie. Z jednej strony urządzenia ułatwiają kontrolę społeczeństwa, z drugiej – tworzą pozory normalności dla zagranicznych obserwatorów. Dodatkowo, elita władzy korzysta z nich do własnych celów, oczywiście w specjalnej, nieskrępowanej wersji.

Czy sytuacja może się zmienić?
W krótkiej perspektywie – nie. Reżim będzie tylko zaostrzał kontrolę, wprowadzając coraz bardziej inwazyjne metody inwigilacji. Jedyną nadzieją jest przemyt technologii z Chin i podziemny obieg informacji, który powoli zmienia świadomość młodego pokolenia.